Czerwony dąb amerykański występuje wyłącznie w lasach rosnących naturalnie i niemal wyłącznie na terenie Ameryki Północnej, chociaż bywa sadzony i na innych kontynentach. Jest to gatunek powszechnie spotykany we wschodniej części Stanów Zjednoczonych, w lasach liściastych o mieszanym składzie gatunkowym. Drzewa osiągają znaczną wysokość. Przez całą połać kraju z północy na południe ciągną się tereny występowania licznych podgatunków, wszystkich zgodnych taksonomicznie z klasyfikacją czerwonego dębu – niektóre rosną wysoko w górach, inne zaś na nizinach, w związku z czym są urozmaicone pod względem cech osobniczych. Czerwony dąb amerykański jest gatunkiem zróżnicowanym w zależności od regionu pochodzenia; szczególne różnice dzielą wolniej rosnące dęby północne i szybciej rosnące dęby południowe. Czerwony dąb uznaje się za gatunek szczególnie trwały i odnawialny, zarówno w produkcji na rynek krajowy jak i na eksport. Jako przedstawiciel największej grupy gatunkowej, jego populacja jest liczniejsza od białego dębu amerykańskiego.

PRZYROST GATUNKU

Z Analizy Inwentaryzacji Lasów wynika, że drzewostan czerwonego dębu amerykańskiego obejmuje 2,62 miliarda m³ – 18% drzewostanu gatunków liściastych w Stanach Zjednoczonych ogółem. Naturalny roczny przyrost czerwonego dębu wynosi 60,6 miliona m³; rocznie wycina się 31,9 miliona m³. Przyrost netto (z uwzględnieniem wyrębu) wzrasta o 28,7 miliona m³ rocznie. Przyrost roczny czerwonego dębu przekracza objętość rocznej wycinki (lub jest jej równy) we wszystkich stanach, gdzie występuje ten gatunek, z wyjątkiem Teksasu.