Często nazywany „śladem węglowym". Jego równowartość wyrażana jest w kg dwutlenku węgla. Jest to suma potencjału ocieplenia w wyniku wszystkich emitowanych gazów (w tym CO2, metanu i pary wodnej), które mają wpływ na równowagę energii w atmosferze prowadząc do wzrostu średnich temperatur.
Wykorzystanie paliw kopalnych w mega-dżulach. Ta kategoria wpływu na środowisko ma ograniczoną aplikację samą w sobie, ponieważ nie pozwala na rozróżnienie źródeł energii (np. ropy lub węgla). Nie reprezentuje też „energochłonności". Jest to jednak ważny element oddziałujący na inne czynniki wpływające na środowisko, w tym globalne ocieplenie, zakwaszenia gleby, eutrofizację i zużywanie zasobów.
Wykorzystanie energii uzyskanej z surowców odnawialnych w mega-dżulach (MJ).
Potencjał zakwaszenia gleby i wyrządzania szkód roślinom wynikający z emisji związków zakwaszających, takich jak dwutlenek siarki (SO2) i tlenki azotu (NO) w powietrzu, w wodzie i na lądzie. Wyrażony w molach równoważnika wodorowego H+.
Wzbogacanie w składniki odżywcze wód poprzez uwalnianie związków fosforu lub azotu (takie, jak nawozy) oraz materię organiczną (np. w ściekach). Powoduje to nadmierny wzrost masy roślinnej i zmniejszenie poziomu tlenu w wodzie. Wyrażony w kilogramach równoważnika fosforanowego.
Wzbogacanie w składniki odżywcze wód poprzez uwalnianie związków fosforu lub azotu (takie, jak nawozy) oraz materię organiczną (np. w ściekach). Powoduje to nadmierny wzrost masy roślinnej i zmniejszenie poziomu tlenu w wodzie. Wyrażony w kilogramach równoważnika fosforanowego.
Często określany jako „smog fotochemiczny". Zwiększony poziom ozonu na poziomie gruntu powstaje w wyniku reakcji lotnych związków organicznych, na przykład etenu (etylenu), ze związkami tlenu lub tlenkami azotu w powietrzu i pod wpływem światła słonecznego. Problem dotyka współczesne miasta, wpływa na ludzkie zdrowie i ogranicza produkcję wegetatywną. Wyrażony w kilogramach równoważnika etenu (etylenu).
Określa wyczerpywanie nieodnawialnych zasobów mineralnych. Skompilowany w oparciu o proporcję rocznej produkcji do wielkości pozostałych rezerw dla wszystkich wykorzystanych minerałów. Wyrażony w stosunku do współczynnika antymonu w wodach mineralnych.